‘Waar is de zon?’ roept de fotograaf gefrustreerd. En later: ‘Waar zijn de wolken?’ Licht en schaduw, het hulpgereedschap van elke fotograaf. In de studio fake je alles, maar buiten ben je overgeleverd aan de goden. Dus staren zeven mensen urenlang hoopvol naar de lucht. Op de juiste momenten schieten we, daarna bekijken we verwachtingsvol het laptopscherm. Was het goed, of moet het opnieuw?

Het meisje naast me is negen en speelt vandaag mijn dochter. We zitten al een paar uur in de auto. Ik achter het stuur, zij op het kinderstoeltje naast mij. Ik zie haar nog snel nog een snoepje nemen, terwijl de visagiste haar arm door mijn zijraam steekt en nog wat frunnikt aan mijn krullen. De styliste bekommert zich om een aanhalige kat die al enige tijd quasi nonchalant op aaiafstand rond paradeert. Omstanders bekijken het grinnikend. Ze zien een auto op de stoep met daarin een vrouw en een klein meisje, daaromheen vijf mensen en een berg vol tassen op het trottoir.

Ineens is er geen stroom meer voor een belichtingslamp: paniek. De fotograaf loopt resoluut een kantoor binnen en vraagt een man of hij zijn snoer daar in het stopcontact mag steken. Meteen grijp ik mijn kans en hol achter hem aan. “Mag ik alsjeblieft naar de wc?” vraag ik dezelfde man. “Ik voelde al dat het niet alleen bij het stopcontact zou blijven,” antwoordt hij lachend.

Mijn luxeprobleem is opgelost en de camera begint weer met de bekende klikgeluiden. Om 18.30 horen we de verlossende woorden: it’s a wrap! Jemig, ik heb vandaag 5,5 uur een beroepsmatige glimlach op mijn gezicht gehad. Het kon rotter.

Binnenkort op de portfoliopagina het resultaat van deze shoot!