Discreet kuchen: onmogelijk!

Na een kwartier fietsen in de kou arriveerde ik snotterig en met een onophoudelijke kriebelhoest op de plek waar ik een casting had. Er waren nog twee wachtenden voor me. In de wc deed ik de gebruikelijke check. Hadden mijn tranen van de kou mijn make-up verpest? Oplossen. Was mijn haar door de wind ontploft? Oplossen. Hielp een slok water tegen de hoest? Helaas niet. Paniek, ik kon toch niet mezelf voorstellen voor de camera als ik alleen maar aan het hoesten was? Angstvallig hield ik de deur in de gaten, haastig ontspanningsoefeningen uitproberend. De regisseur zou zich eens kunnen afvragen welke hoestende troela de opnames verziekte. De oefeningen hielpen niet tegen de kriebelhoest (duh-huh). Ik denk dat mijn collega-acteurs het ook zat werden, want een meisje bood na een minutenlang durende hoestsalvo de gouden tip: eet suikerklontjes. Zelf had ik vooral behoefte aan een glas heet water, dus ik besloot het te combineren. Weg hoest. Daarna was die casting ineens een eitje. Nu maar hopen dat ik het word, dan was het die barre kou toch nog waard. De les van de dag: suikerklontjes zijn toch nog ergens goed voor.