Het kerstdiner. Je zit gezellig aan tafel met vrienden, familie of geliefden en geniet. Of níet natuurlijk, want familie-ergenissen verschijnen soms ook aan tafel. En als je dan alle gezichten afzonderlijk in je opneemt, weet je direct wie je bent. Iemands zus, vriendin, partner of wie dan ook. Iedereen kent zijn rol en speelt hem met allure.

Geruststellend: nooit 100% jezelf

Als studente theaterwetenschap woonde ik ooit een voorstelling bij van Laura van Dolron (Laura & Lars). Direct erna was ik volledig in de war. Waar had ik naar gekeken? Was het wel toneel? Laura van Dolron stond voor het publiek in een bijna leeg decor en nam ons mee in een intiem verhaal over zichzelf. Of was het toch verzonnen en nam ze ons in de maling? Na afloop sprak ik erover met medestudenten en algauw kwamen we op het onderwerp “een rol spelen”. Want dat doet iedereen natuurlijk, in feite. Op je werk speel je een rol die bij je functie past en privé speel je weer een andere: die van partner, moeder of kind. Soms allemaal tegelijk en dat is vermoeiend. Wanneer ben je dan jezelf? Sinds ik die voorstelling van Laura van Dolron heb gezien weet ik hierop het stellige antwoord. Nooit. In ieder geval nooit 100%. En dat vind ik heel geruststellend. Dat betekent namelijk dat iedereen kan acteren, hoewel niet iedereen bewust kan acteren.

Bewust acteren

Acteren en bewust acteren zijn verschillende dingen. Wat bewust acteren moeilijk maakt voor realistisch spel, is dat je eigenlijk géén rol speelt maar in een bepaalde situatie jezelf bent. Volg je het nog? Realistisch spel, geloofwaardig acteren, betekent dan niets anders dan op toneel volledig jezelf zijn. Iets of iemand buiten jou om spelen, is geen realistisch spel. Dat is typetjes neerzetten. Cabaretiers kunnen dat heel goed. Bijvoorbeeld om een situatie te verduidelijken of iemand aan het lachen te maken. Ook dit kennen we uit het dagelijks leven, we hebben ons er allemaal aan bezondigd. Elke familie kent wel een clown. Zeker tijdens de feestdagen laat die zich veelvuldig zien en die herken je ook zonder zijn afschrikwekkende rode neus.

Iedereen speelt een rol

We spelen allemaal een rol dus iedereen kan acteren. Maar als je dit bewust wil leren doen, kun je acteerworkshops volgen. Dat is pittiger dan je denkt, want je komt jezelf keer op keer tegen. Soms lijkt acteerles wel op therapie en soms op een lesje filosofie. Ik heb zelden een acteerles meegemaakt waar niet iemand in huilen uitbarstte. En dat was dan geen spel. Wat er dan zo leuk aan is? Tijdens de les leer je jezelf en je gedrag nóg beter kennen. Kun je er alles uitgooien wat daarbuiten niet kan. De emoties voluit laten vloeien. Want dát raakt. En dát verbindt. En daarom kan ik het iedereen aanraden. Met speciale dank aan Josja Hamann die mij in 2014 vertrouwd maakte met de spelmethode “Spolin”. Mijn tip aan jou voor 2015: volg een acteerworkshop, zet hem op je lijst met goede voornemens.

Tot slot: geniet van de feestdagen, speel je rol met allure en vergeet tussendoor ook niet ervan te genieten! Wordt het je allemaal te veel? Dan las je gewoon een pauzemomentje in. Kun je weer lekker tot jezelf komen 😉

Meer van mij lezen? Koop mijn boek!