Gisteren kreeg ik de tekst voor een commercialcasting. Last minute, zoals altijd. Tijdens het douchen, afwassen en koken leer ik de tekst braaf uit mijn hoofd. Van mantra tot alledaagse werkelijkheid: ik wórd de tekst.

Tevreden neem ik het pontje naar de overkant. Ik ben er klaar voor. Hardop speel ik met mijn tekst. Iedere keer leg ik op een ander woord de nadruk, dat houdt het spontaan. Omstanders kijken me bevreemd aan, maar als je al ruim 20 jaar modellenwerk doet, is schaamte het eerste waar je afscheid van neemt.

Op het industrieterrein herken ik de plek waar ik ooit eerder een casting deed. Die bezorgde me de hoofdrol voor een pilot die later werd afgewezen bij Net5, waardoor mijn roem al ten onder ging nog voor het begon. Als ik de wachtkamer binnenkom, zie ik het meteen. Twee zenuwachtige vrouwen friemelen aan papieren en magazines en een ander werkt haar make-up bij. De casting loopt uit.

Wachten tot je aan de beurt bent is vervelend. Vooral als er iemand anders in de “wachtkamer” zit die zijn tekst niet kent en hardop steeds de zinnen verkeerd uitspreekt. Waarom zou je zo onvoorbereid naar een casting komen? Het werkt kennelijk ook op haar eigen zenuwen, want ineens stopt ze en begint in het wilde weg tegen iedereen aan te kleppen. Ik houd me afzijdig en beantwoord wat mails.

De deur gaat twee keer open. “Kan het stil zijn?” vraagt de assistent van de castingdirector. Zelfs in de castingruimte is het klepmeisje kennelijk een bron van irritatie. De volgende wordt binnengeroepen, een blonde vrouw die net nog luidkeels meebabbelde. Vlak voor de deur draait ze zich om en zegt zo hard als de castingdirector het horen kan: “En nu wel jullie mond houden hé.” Lijkt dit zo of is het een strategie om haar concurrenten uit te schakelen?

Ik besluit de wachtkamer te verlaten en bereid me op de gang voor op de casting. Pas als het klepmeisje naar binnen wordt geroepen voeg ik me weer bij inmiddels nieuwe gezichten in de wachtkamer. Met opeengeklemde kaken luistert iedereen naar de geluiden uit de castingruimte. Het klepmeisje moet de opname 12 keer opnieuw doen omdat ze haar tekst niet kent. Onopvallend loop ik naar het raam in de hoek, waar ik stiekem mijn oren afdek. Terwijl ik naar buiten staar en de juiste tekst repeteer verdwijnen de geluiden van de laatste stuiptrekkingen van het klepmeisje naar de achtergrond.

Eindelijk mag ik. Al na de eerste take krijg ik een compliment van de castingdirector: “Ik word direct vrolijk van je!” Daarna geeft ze me een paar keer wat regieaanwijzingen om het ook op een andere manier te doen. “Wat heerlijk dat je de tekst kent!” roept ze. Ik glimlach. Het kan een groot voordeel zijn als je voorganger een irritant klepmeisje is. Ik deed gewoon mijn werk, maar dat lijkt nu ineens heel indrukwekkend. Mission accomplished. En nu duimen dat ik de rol krijg.